O meu tio Manolo marchou un Domingo de Pascua.
Morrer no día no que se celebra a festa cristiá da resurrección, podería parecer ilóxico.
Así a todo, gústame pensar que hai unha mensaxe encriptada, nesta escolla.
Manolo despediuse de nós, o día que representa a primavera e a vida, que renace.
Dalgunha maneira, a súa morte agocha unha sutil invitación a abrazar a vida.
“Poñoche diante vida ou a morte, bendición ou maldición. Escolle a vida”
Deuteronomio, 30, 19
O da súa resurrección é un pouco máis complexo.
Eu tiven unha amiga que resucitou, aínda que en realidade nunca chegou a morrer.
Lembro con claridade aquela mañá de decembro, na que espertei co meu pai dicindo: “A túa amiga está viva!”
Esta experiencia marcou dunha maneira especial, a miña relación coa morte.
Desde entón, sempre vivo as mortes que me arrodean, cun halo de irrealidade.
Gustaríame que o meu pai entrase de novo no meu carto, dicindo: “Manolo está vivo!”
Pero, iso xa non é posible, porque o meu pai tamén marchou.
O seu corpo, como o do meu tío, foi enterrado cristianamente, entre cantos e pregarias antigas, agua bendita lanzada dende un hisopo e fume de incenso.
Ningún deles elixiu a incineración, unha práctica que a igrexa católica, acepta coa boca pequena.
Non houbo ocasión para espallar as súas cinsas, nunha sorte de rito pagán, que a congregación para a doutrina de fe, rexeita.
“Para evitar cualquier malentendido panteísta, naturalista o nihilista, no será permitida la dispersión de las cenizas en el aire, en la tierra o en el agua o en cualquier otra forma…”
Instrucción “Ad resurgendum cum Christo”
O que a doutrina da fe non sabe é que, aínda que renunciasen a ese ritual, os dous viven agora na Terra de Caldelas, nos soutos de castiñeiros de Celeirón, nos viñas que suben dende Sobrado de Abeleda a Alais, nas aguas do río Edo e nas ladeiras de vértixe ateigadas de érbedos, que baixan ó Sil desde as penas de Matacás.
Seica alguén abesorounos ben pretiño do mosteiro de Sampaio, nunha destas tardes solleiras de abril.
Falaban do tempo e doutros tempos. E, sabedes que?
Ese alguén conta tamén que estaban felices, arroubados polo primavera que agroma cada ano, nese rincón máxico da Ribeira Sacra de Ourense.
Non hai comentarios