LA RUEDA DEL AÑO

A PRIMAVERA NA RODA DO ANO

 

O meu tio Manolo marchou un Domingo de Pascua. 

 

 

Morrer no día no que se celebra a festa cristiá da resurrección, podería parecer ilóxico.  

 

 

Así a todo, gústame pensar que hai unha mensaxe encriptada, nesta escolla.

 

 

Manolo despediuse de nós, o día que representa a primavera e a vida, que renace.

 

 

Dalgunha maneira, a súa morte agocha unha  sutil invitación a abrazar a vida.  

 

 

 

 

“Poñoche diante vida ou a morte, bendición ou maldición. Escolle a vida”

 

 

Deuteronomio, 30, 19

 

 

 

O da súa resurrección é un pouco máis complexo.   

 

 

Eu tiven unha amiga que resucitou, aínda que en realidade nunca chegou a morrer.

 

 

Lembro con claridade aquela mañá de decembro, na que espertei co meu pai dicindo: “A túa amiga está viva!”

 

 

Esta experiencia marcou dunha maneira especial, a miña relación coa morte.

 

 

Desde entón, sempre vivo as mortes que me arrodean, cun halo de irrealidade.  

 

 

Gustaríame que o meu pai entrase de novo no meu carto, dicindo: “Manolo está vivo!”

 

 

Pero, iso xa non é posible, porque o meu pai tamén marchou.    

 

 

O seu corpo, como o do meu tío, foi enterrado cristianamente, entre cantos e pregarias  antigas, agua bendita lanzada dende un hisopo e fume de incenso. 

 

 

Ningún deles elixiu a incineración, unha práctica que a igrexa católica, acepta coa boca pequena. 

 

 

Non houbo ocasión para espallar as súas cinsas, nunha sorte de rito pagán, que a congregación para a doutrina de fe, rexeita.

 

 

 

 

“Para evitar cualquier malentendido panteísta, naturalista o nihilista, no será permitida la dispersión de las cenizas en el aire, en la tierra o en el agua o en cualquier otra forma…”

 

 

Instrucción “Ad resurgendum cum Christo”

 

 

 

O que a doutrina da fe non sabe é que, aínda que renunciasen a ese ritual, os dous viven agora na Terra de Caldelas, nos soutos de castiñeiros de Celeirón, nos viñas que suben dende Sobrado de Abeleda a Alais, nas aguas do río Edo e nas ladeiras de vértixe  ateigadas de érbedos, que baixan ó Sil desde as penas de Matacás.

 

 

Seica alguén abesorounos ben pretiño do mosteiro de Sampaio, nunha destas tardes solleiras de abril.

 

 

Falaban do tempo e doutros tempos. E, sabedes que?

 

 

Ese alguén conta tamén que estaban felices, arroubados  polo primavera que agroma cada ano, nese rincón máxico da Ribeira Sacra de Ourense.   

 

 

 

 

 

Non hai comentarios

Deixa un Comentario

*

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Don`t copy text!