Regalo xenealóxico, á vista.

 

 

O meu tío Manolo pronto cumprirá cen anos.

 

 

Por moito que repaso a miña xenealoxía paterna e materna, non dou atopado a ninguén desa edade. 

 

 

Hai bastantes nonaxenarias, pero ninguén que chegase a esa cifra mágica dos cen.  

 

 

Isto merece un festón e un regalo moi especial.

 

 

Hai meses que traballo en segredo na súa xenealoxía, coa idea de sorprendelo.

 

 

Por onde empezo?  

 

 

El é o meu tío político, polo que parto case de cero.  

 

 

Afortunadamente, conto coa axuda cómplice da súa filla.

 

 

Grazas a ela, xa fun quen de deseñar unha árbore xenealóxica moi básica, que inclúe tres xeracións.

 

 

Tamén mantiven varias conversas con el, sobre a súa historia de vida.

 

 

Manolo naceu en Alais, en Castro Caldelas.

 

 

Uns socalcos de viñedo separábano da casa da miña tía, nacida na parte alta de Abeleda, en A Teixeira.

 

 

Eran concellos limítrofes, separados por unha frontera difícil de delimitar.

 

 

Un e outra tiñan familia en Abeleda e Alais.

 

 

Non lle preguntei a Manolo como e cando se coñeceron.  

 

 

Gústame imaxinar que foi en agosto, cando San Lorenzo chora.

 

 

Os dous mirando ó ceo, escoitando o chío das cigarras.

 

 

Despois viría o matrimonio, o seu primeiro fillo e un deambular por distintos lugares, ás veces el de avanzada e outras coa familia ó completo, ata que se asentaron definitivamente en Ourense.

 

 

Valencia, Brasil, Argentina, Alemania e Ourense. 

 

 

A aldea non era unha opción de vida, pero si un lugar ó que regresar.  

 

 

A cidade como unha paréntese.

 

 

Durante décadas, seguiron cultivando a terra e coidando as viñas. Idas e venidas da cidade ó campo e do canpo á cidade, portando pequenos tesouros, que lles servían para lembran quen eran.     

 

 

Cuando Manolo naceu, o Sil aínda corría libre.

 

 

Non había hordas de turistas na Terra de Caldelas e tampouco existía o xeodestino Ribeira Sacra. O miradoiro das Penas de Matacás non tiña aínda o banco máis bonito do mundo ou esa plataforma que hoxe colga, sobre o cañón.

 

 

Pero, voltemos á súa árbore.

 

 

Xa teño recibido os primeiros certificados do xulgado de paz de Castro Caldelas, un dos máis eficientes do mundo.

 

 

E esta semana subirei ó outeiro, onde está o edificio que alberga o Arquivo Diocesano de Ourense, para escaravellar nos libros de San Pedro de Alais  e San Paio de Fitoiro, que pertencen ó arciprestado dos Milagres.    

 

 

Líchedes ben! Fitoiro en Chandrexa de Queixa. Toca viaxar de novo, a ese lugar máxico no que a miña avoa foi Heidi.   

 

 

Canta emoción!